ГА «Беларуская асацыяцыя журналістаў»

Алесь Залеўскі. Фота www.belmy.by

Апошнім часам суды па “стандартным” артыкуле 22.9 КаАП адбываюцца ледзьве не штомесяц. Але за кожным такім “маніторынгавым” выпадкам – чалавечыя эмоцыі і лёсы, якія звычайна застаюцца “за кадрам”.

Як журналісты даюць рады гэтым праблемам? Ці кожны гатовы трываць дзеля прафесіі вызначэнні кшталту “падсудны”,” абвінавачаны” і г. д.?

Наш суразмоўца – тэлежурналіст Алесь Залеўскі, аштрафаваны 27 мая Карэліцкім раённым судом на 4,5 млн. рублёў за “незаконны выраб прадукцыі СМІ”. Абскардзіць гэты штраф журналісту пакуль не ўдалося. 

Алесь Залеўскі: Я абскарджваў свой прысуд не дзеля таго, каб давесці справядлівасць з фармальнага пункту гледжання – фармальна яна не будзе даказана пры сённяшняй судовай сістэме. Раз мне далі такі самы штраф, як і астатнім, – значыць, гэта ініцыятыва не міліцыянтаў у Карэлічах. Усё адбываецца ў межах адной сістэмы, а сістэма збояў не павінная даваць. Таму сваёй касацыяй я падаваў ім сігнал: я не згодны, я буду памятаць, для мяне гэта балюча. Каб змяняць рэчаіснасць, на яе трэба рэагаваць!

БАЖ: Але ж штраф – гэта сігнал і табе з боку сістэмы...

А.З.: – Пакуль я адганяю думку, што гэта рабілася з мэтай мяне прыструніць. Вярнуўшыся ў Беларусь з Варшавы ў верасні мінулага года, я даволі актыўна ўключыўся ў розныя праекты і стаў “навідавоку”. Гэта не толькі журналісцкія праекты тыпу “Рэпартаж Залеўскага” ці “Людскія справы”, але і грамадскія –  кшталту курсаў “Мова ці кава”. Гэта быў адзін з матываў майго вяртання – рабіць нешта па-за студыяй, адчуць жыццё, наладзіць кантакт з рэальнасцю, з людзьмі, паўплываць на іх, стварыць нешта цікавае, моднае...

Будзе вельмі прыкра, калі гэта сапраўды акажацца “сігналам” мне – знізіць актыўнасць, супакоіцца. Я цяпер не адзін, у мяне жонка цяжарная, мы чакаем дзіцё... Зрэшты, галоўны матыў майго вяртання быў – мець тут сям’ю. Самарэалізацыя таксама важная, але я хачу тут дзяцей выхоўваць, а не на эміграцыі. І тут сапраўды можа паўстаць канфлікт, калі маё імкненне да самарэалізацыі пачне перашкаджаць сямейнаму дабрабыту. Як бы там ні было, усё гэта адбіваецца на маральнай атмасферы дома. Нават тое, як мяне ў судзе называлі, – “падсудны”, “абвінавачаны” і так далей...

Не буду хаваць, што ўсё гэта ўзняло дыскусію ў нашай сям’і. Мы былі ўпэўненыя, што вяртаемся ў Беларусь на працяглы час. А цяпер гатовыя для любых паваротаў лёсу. Але я ўсё ж спадзяюся, што трапіў пад руку гродзенскім праваахоўнікам проста ў межах пэўнай “выбаркі” – разам з гродзенцамі Дзянісавым і Мялешкам…

Я дакладна нічога ў жыцці не магу рабіць лепш за тэлежурналістыку – рэпартажы, вядоўства. Але дапускаю, што давядзецца павучыцца розным іншым заняткам. Я цяпер цікаўлюся рэжысурай – не толькі як перад камерай стаяць, але і за камерай. І карысць для справы будзе не меншай, і з творчай самарэалізацыяй парадак, і пры гэтым я не буду так “свяціцца”, як раней. Можа, у гэтым развязанне маёй праблемнай сітуацыі?..

На гэтую ж тэму:

Андрэй Мялешка: «За месяц ужо шэсць чалавек адмовілі мне ў інтэрв'ю»

Алесь Дзянісаў: “Маральна журналіст павінен быць гатовы да пераследу...”